Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Πες μου τι έκανες για τον Συμπαραστάτη του Δημότη να σου πω ποιος είσαι…


ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ-ΝΙΚΑΙΑΣ-ΡΕΝΤΗ
http://ecokorydallos.blogspot.com - ecogreens.koridallos@gmail.com

Εν τέλει, σε αυτή την πολιτεία, όσες θεσμικές αλλαγές και αν προταθούν, είτε παρουσιάζονται λειψές, είτε εκτός τόπου και χρόνου, είτε «εκλείπουν» τάχιστα υπό τον βάρος του εγχώριου θεωρήματος «ο δικός μου», ο «δικός σου» ο «κομματικός» ή και ο «παρακάτω επειδή τον ξέρω». Και μαζί, εξαφανίζεται κάθε προοπτική οικοδόμησης έστω και του παραμικρού ψήγματος σύγχρονης πολιτικής κουλτούρας που θεμελιώνεται αναμφισβήτητα, υπό την στενή και την ευρεία έννοια του όρου, στην έννοια του «κράτους δικαίου»:
α. διαχωρισμός των εξουσιών, 
β. ισότητα όλων μπροστά στο νόμο,
γ. σαφές νομικό περιβάλλον όπου να είναι ξεκάθαρο ποιός νόμος εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση και σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή,
δ. παροχή επαρκούς προστασίας των θεμελιωδών ατομικών ελευθεριών από τον νόμο.
Κλασσικό παράδειγμα η περιπέτεια της εφαρμογής του, κατά τα άλλα καινοτομικού, θεσμού του Περιφερειακού Συμπαραστάτη και του Συμπαραστάτη του Δημότη έτσι όπως βιώθηκε πρόσφατα σε πάμπολλους Δήμους και Περιφέρειες της χώρας. Η ενισχυμένη πλειοψηφία των «2/3» επιλέχθηκε, προφανώς, για να καταστήσει την επιλογή του «συμπαραστάτη» επιλογή ευρύτατης αποδοχής και αδιαμφισβήτητων προσόντων «κύρους». Έλλειπε όμως η περιγραφή των προσόντων και απέμεινε, εύλογα, η αναμενόμενη στράτευση της «κομματικής» τεχνικής των συσχετισμών, των πρόσκαιρων συμμαχιών ακόμη και των πλέον ανορθόδοξων και η άτεχνη οχύρωση πίσω από τον «δικό» μας. Τα ευτράπελα άπειρα αλλά και αποκαρδιωτικά, δείγμα της πολιτικής ανωριμότητας κράτους και τοπικών παραγόντων.
Ο θεσμός του Περιφερειακού Συμπαραστάτη και του Συμπαραστάτη του Δημότη συνιστά οργανικό κομμάτι της συντριπτικής πλειοψηφίας των τοπικών αυτοδιοικήσεων της λοιπής Ευρώπης εδώ και 25 χρόνια. Θεσμός που προβλέπει ρόλο με πλήρη περιγραφή προσόντων, καθηκόντων και μέσων για την εκπλήρωση του, σαν «εγγυητή της διάφανης αμεροληψίας και της εύρυθμης λειτουργίας της αυτοδιοικητικής μηχανής, στο πλαίσιο της απόλυτης ευχέρειας να θέσει στην προσοχή των αρχών, ακόμα και με δική του πρωτοβουλία, τις δυσλειτουργίες, τις ελλείψεις, τις καθυστερήσεις η/και τις καταχρήσεις αρμοδιοτήτων και εξουσίας της αυτοδιοίκησης απέναντι στον πολίτη». Αντίθετα στα καθ’ημάς, ρόλος και θεσμός, θεσμός και ρόλος, φαίνεται να εξαϋλώνονται ακόμη πριν «θεσμοθετηθούν» στην πράξη και στην δοκιμασία της καθημερινότητας. Ελλείψει προδιαγραφών και, προφανώς, πολιτικής κουλτούρας.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι Κορυδαλλού-Νίκαιας-Ρέντη αιτούν την άμεση παράταση των χρονικών ορίων εκλογής του Περιφερειακού Συμπαραστάτη και του Συμπαραστάτη του Δημότη, έστω με την αυτή ενισχυμένη πλειοψηφία, αλλά με την ταυτόχρονη θέσπιση όχι μόνο αυστηρών κριτηρίων για την επιλογή του αλλά και καθηκόντων και μέσων εκτέλεσης τους. Συνήγορος πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε αλλά όχι και ο οποιοσδήποτε. Και κύρια όχι «ο δικός μου», ο «δικός σου», ο «κομματικός», ή και «ο παρακάτω…». Δηλαδή, έτσι «επειδή τον ξέρω».

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Δήμαρχε ακούς;


Ευρωπαϊκός χάρτης δικαιωμάτων του πεζού

Το Ψήφισμα σχετικά με την προστασία των πεζών και τον Ευρωπαϊκό χάρτη δικαιωμάτων του πεζού, εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων την Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 1988
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 
-έχοντας υπόψη την πρόταση ψηφίσματος του κ. Ulburghs για την προστασία των πεζών (έγγρ. B2-859/86),
-έχοντας υπόψη το ψήφισμά του της 18.2.1986 για τη λήψη κοινών μέτρων με στόχο τον περιορισμό των οδικών ατυχημάτων (1),
-έχοντας υπόψη το ψήφισμά του της 13.3.1987 για το ποδήλατο ως μέσο μεταφοράς (2).
-έχοντας υπόψη τα αποτελέσματα των πρωτοβουλιών που ανελήφθησαν επ' ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Έτους Οδικής Ασφάλειας,
-έχοντας υπόψη την έκθεση της Επιτροπής Περιβάλλοντος Δημοσίας Υγείας και Προστασίας των Καταναλωτών (έγγρ. Α2-154/88),

Α. λαμβάνοντας υπόψη ότι το τέταρτο πρόγραμμα δράσης της Κοινότητας σε θέματα περιβάλλοντος δίνει όλο και μεγαλύτερη προτεραιότητα στα προβλήματα του αστικού περιβάλλοντος και ότι, στο πλαίσιο αυτό, η προστασία της κυκλοφορίας των πεζών μπορεί να συμβάλει αποτελεσματικά στην ευημερία των πολιτών, την αναβάθμιση των συλλογικών χώρων και την προστασία των ιστορικο-πολεοδομικών και περιβαλλοντικών αξιών,
Β. λαμβάνοντας υπόψη ότι κάθε άνθρωπος, σε κάποια εποχή της ζωής του, κυκλοφορεί πεζός. ότι, στις αστικές περιοχές, οι μετακινήσεις με τα πόδια αντιπροσωπεύουν σημαντικό ποσοστό της κυκλοφορίας (25 έως 45%) και ότι αφορά κυρίως τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες (παιδιά, ηλικιωμένους),
Γ. έχοντας υπόψη ότι το ένα τρίτο περίπου των θανατηφόρων οδικών ατυχημάτων αφορά πεζούς και ότι το ήμισυ σχεδόν των θανάτων παιδιών αποδίδεται σε παρόμοια ατυχήματα,
Δ. λαμβάνοντας υπόψη, ότι η αιτία πολλών οδικών ατυχημάτων, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, πρέπει να αναζητηθεί στην κινούμενη με μεγάλη ταχύτητα κυκλοφορία αυτοκινήτων,
Ε. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η κοινωνική ιδεολογία του “προτεραιότητα στην οδική κυκλοφορία σε κάθε περίπτωση”, η οργάνωση των πόλεων, η κατάσταση του οδικού δικτύου και η εισβολή των ιδιωτικών αυτοκινήτων περιορίζουν τις δυνατότητες μετακίνησης των πεζών και αποκλείουν από τους δημόσιους χώρους τις ασθενέστερες κατηγορίες και ιδίως τους ανάπηρους και τα μειονεκτούντα άτομα που αποτελούν σημαντικό ποσοστό του ευρωπαϊκού πληθυσμού,
ΣΤ. έχοντας υπόψη ότι η προϊούσα γήρανση του πληθυσμού καθιστά οξύτερο το πρόβλημα της προστασίας των πεζών τόσο από ποιοτική όσο και από ποσοτική άποψη,
Ζ. έχοντας υπόψη ότι στις πόλεις και ιδίως στα ιστορικά κέντρα και τις βιομηχανικές ζώνες οι συνθήκες μετακίνησης των πεζών είναι απαράδεκτες, εξαιτίας του υψηλού ποσοστού ηχορύπανσης και ατμοσφαιρικής ρύπανσης, και ότι τα παιδιά είναι η πιo εκτεθειμένη ομάδα πεζών στα καυσαέρια (στα οποία συγκαταλέγεται ο μόλυβδος) και στις βλάβες του ακουστικού και νευροφυτικού συστήματος, λόγω του αναστήματός τους και του ευαίσθητου οργανισμού τους
Η. έχοντας υπόψη ότι ως χώροι για τους πεζούς τις περισσότερες φορές θεωρούνται όσοι έχουν απομείνει από τους χώρους που προορίζονται για την οικοδόμηση και τις ανάγκες της κυκλοφορίας των οχημάτων
Θ. έχοντας υπόψη ότι, στις περισσότερες χώρες, τα μέτρα που αποβλέπουν στην αύξηση της οδικής ασφάλειας (διαφημιστικές εκστρατείες, νομοθετικά μέτρα, συντήρηση και βελτίωση των οδικών υποδομών) ευνοούν κυρίως τους αυτοκινητιστές και ότι στα εκπαιδευτικά προγράμματα καθώς και σε εκείνα για την απόκτηση άδειας οδηγήσεως αυτοκινήτου, ελάχιστη προσοχή δίδεται σε προσαρμοσμένη προς τους πεζούς συμπεριφορά
Ι. έχοντας υπόψη ότι όλο και περισσότερες ομάδες του πληθυσμού θεωρούν ως επιτακτική ανάγκη τη στροφή προς μία αξιοπρεπή και φιλική προς το περιβάλλον εξέλιξη στον τομέα της οδικής κυκλοφορίας.

1. Θεωρεί ότι η πoλιτική υπέρ των πεζών οφείλει να είναι το κεντρικό στοιχείο δράσης που θα αποβλέπει στη δημιουργία μιας νέας και περισσότερο ανθρώπινης πολεοδομικής αντίληψης και επομένως οφείλει να καταστεί ουσιαστικός παράγοντας της πολιτικής των κρατών μελών στον τομέα των μεταφορών, της πολεοδομίας και των οικοδομικών κατασκευών.
2. Για το σκοπό αυτό εγκρίνει τον ακόλουθο Eυρωπαϊκό Χάρτη των δικαιωμάτων του πεζού:

Ι. Ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σε ένα υγιές περιβάλλον και να απολαμβάνει ελεύθερα τους δημόσιους χώρους μέσα σε κατάλληλες συνθήκες που θα εξασφαλίζουν τη σωματική και ψυχική του υγεία.
II. Ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σε αστικά κέντρα ή χωριά οργανωμένα για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου και όχι του αυτοκινήτου, τα οποία να διαθέτουν υποδομή προσιτή στους πεζούς και στους ποδηλάτες.
IIΙ. Τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα μειονεκτούντα άτομα δικαιούνται μία πόλη που να αποτελεί χώρο κοινωνικοποίησής τους και όχι χώρο επιδείνωσης της κατάστασης αδυναμίας τους.
IV. Τα μειονεκτούντα άτομα δικαιούνται ειδικών μέτρων τα οποία θα τους εγγυώνται την όσο το δυνατό μεγαλύτερη ανεξαρτησία κινητικότητας μέσω προσαρμογής του δημόσιου χώρου, τεχνικών συστημάτων κυκλοφορίας και δημοσίων μέσων μεταφοράς (διαχωριστικές γραμμές, προειδοποιητικές ενδείξεις, ακουστική σήμανση, πρόσβαση με ευκολία σε λεωφορεία, τράμ και τραίνα),
V. Ο πεζός δικαιούται να έχει στην αποκλειστική του χρήση αφενός μεν αστικές ζώνες, κατά το δυνατόν εκτεταμένες, οι οποίες δεν θα αποτελούν απλώς “νησίδες πεζώv” αλλά θα εντάσσονται αρμονικά στη γενική συγκρότηση της πόλης, αφετέρου δε διασυνδεόμενες σύντομες, λογικές και ασφαλείς διαδρομές.
VI. Συγκεκριμένα, ο πεζός έχει δικαίωμα:
α) στην τήρηση των προδιαγραφών που θεωρούνται αποδεκτές από επιστημονική άποψη και αφορούν τις εκπομπές θορύβου και χημικών ουσιών από τα αυτοκίνητα,
β) στη γενικευμένη χρήση, στα δημόσια μεταφορικά μέσα, αυτοκινήτων που δεν αποτελούν πηγή ατμοσφαιρικής ρύπανσης ή ηχορύπανσης,
γ) στη δημιουργία πνευμόνων πράσινου, μεταξύ άλλων, μέσω της δενδροφύτευσης αστικών περιοχών,
δ) στον καθορισμό ορίων ταχύτητας και στην επαναδιευθέτηση των οδών και των διασταυρώσεων ώστε να υπάρχουν πραγματικές εγγυήσεις για την κυκλοφορία των πεζών και των ποδηλατών,
ε) στην απαγόρευση των διαφημίσεων που προβάλλουν την επικίνδυνη και αντικανονική χρήση του αυτοκινήτου,
στ) σε αποτελεσματικά συστήματα σήμανσης που να εξυπηρετούν και όσους στερούνται όρασης ή ακοής,
ζ) σε ειδικά μέτρα που θα επιτρέπουν τη στάση, την πρόσβαση και τη διάβαση οδών και πεζοδρομίων,
η) στην προσαρμογή του οχήματος και εξοπλισμού των αυτοκινήτων κατά τρόπο ώστε να αμβλυνθούν τα πιο αιχμηρά μέρη τους και να καταστούν αποτελεσματικότερα τα συστήματα προειδοποιητικών φωτεινών σημάτων,
θ) στην καθιέρωση ενός συστήματος ευθύνης περί του κινδύνου ούτως ώστε εκείνοι που δημιουργούν τον κίνδυνο να υφίστανται και τις οικονομικές συνέπειες (όπως π.χ. στη Γαλλία από το 1985),
ι) σε εκπαίδευση οδηγών αυτοκινήτων που θα αποβλέπει σε προσαρμοσμένη οδική συμπεριφορά ως προς τους πεζούς και όσους κυκλοφορούν με μικρή ταχύτητα.
VII. Ο πεζός έχει δικαίωμα για απόλυτη και πλήρη ελευθερία μετακίνησης, η οποία είναι δυνατή με τη χρησιμοποίηση όλων των μέσων μεταφοράς. Συγκεκριμένα, έχει δικαίωμα:
α) σε φιλικό για το περιβάλλον πλήρες δίκτυο δημοσίων μεταφορικών μέσων κατάλληλο για την ικανοποίηση των αναγκών όλων των πολιτών, μειονεκτούντων ή μη,
β) σε διευκολύνσεις για τα ποδήλατα που θα καλύπτουν ολόκληρη την πόλη,
γ) στη διαμόρφωση χώρων στάθμευσης κατά τέτοιο τρόπο που δεν παρεμποδίζουν την κινητικότητα των πεζών και θα τους επιτρέπουν να επωφελούνται από τα αρχιτεκτονικά πλεονεκτήματα.

VIII. Κάθε κράτος πρέπει να εξασφαλίζει την πλήρη ενημέρωση των πεζών ως προς τα δικαιώματά τους καθώς και ως προς τις εναλλακτικές δυνατότητες κυκλοφορίας που είναι φιλικές τόσο για τα άτομα όσο και για το περιβάλλον, μέσω των καταλληλότερων διαύλων και ήδη από τις πρώτες βαθμίδες της σχολικής εκπαίδευσης.”
3. Καλεί την Επιτροπή να καθιερώσει Ευρωπαϊκή Ημέρα των Δικαιωμάτων των Πεζών, να γvωστοποιήσει το περιεχόμενο του παρόντος Χάρτη και να υποβάλει σχετική πρόταση οδηγίας.
4. Ζητεί από τα κράτη μέλη να λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την υλοποίηση του Χάρτη αυτού, δηλαδή άσκηση προσεκτικού ελέγχου για την ουσιαστική εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας περί προστασίας των πεζών, και ιδίως των κοινοτικών οδηγιών που αναφέρονται στη ρύπανση από τα αυτοκίνητα και στην απαγόρευση της βενζίνης με μόλυβδο, και να προβλέψουν επιτέλους αυστηρές κυρώσεις για τους παραβάτες.
5. Θεωρεί σκόπιμο να συσταθεί στο πλαίσιο της Επιτροπής ομάδα μελέτης επιφορτισμένη με τη χαρτογράφηση των πιo επικίνδυνων και πιo υποβαθμισμένων αστικών περιοχών και την εξεύρεση , των ενδεδειγμένων λύσεων σε κάθε περίπτωση.
6. Αναθέτει στον Πρόεδρό του να διαβιβάσει το παρόν ψήφισμα στο Συμβούλιο, την Επιτροπή, τις κυβερνήσεις των κρατών μελών και τις ενδιαφερόμενες οργανώσεις.

Πλουραλισμός

(Από «Η δημοκρατία σε 30 μαθήματα», του Τζιοβάννι Σαρτόρι)

Ο πλουραλισμός είναι ο πρόγονος του φιλελευθερισμού.
Όλα αρχίζουν την στιγμή κατά την οποία οι κοινωνίες αντιλαμβάνονται ότι η διαφάνεια, η διαφοροποίηση των απόψεων και η διαμάχη, δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα αρνητικές αξίες. Φυσικά, τόσο οι εμφύλιοι πόλεμοι όσο και οι πόλεμοι μεταξύ φατριών, οδηγούν σε φαινόμενα κοινωνικής αποσύνθεσης. Μεταξύ όμως της εξαναγκαστικής σύμπνοιας και της ένοπλης αντιπαράθεσης, υπάρχει ένα ευρύτατο φάσμα διαφορετικότητας και ελευθερίας ιδεών και στάσης που όχι μόνο δεν απειλούν την πολιτική και κοινωνική τάξη αλλά, αντίθετα, την εμπλουτίζουν και της αποδίδουν μία καταλυτική δυναμικότητα. 
Πότε όμως γεννήθηκε η ιδέα ότι η «διαφορά» και όχι η «ομογενοποίηση» συνιστά το σπουδαιότερο στοιχείο τροφοδοσίας της ζωτικότητας της κοινωνικής συμβίωσης; Μεταξύ 1562 και 1648, μπροστά στις τρομακτικές ωμότητες και καταστροφές των θρησκευτικών συρράξεων, η «ομοφωνία» άρχισε να περιβάλλεται με καχυποψία ενώ η «ποικιλότητα» με εκτίμηση. Πάνω σε αυτήν την επαναστατική ανατροπή οπτικής γωνίας άρχισε, αργά-αργά, η έγερση της φιλελεύθερης σκέψης, της φιλελεύθερης κουλτούρας, του φιλελεύθερου πολιτισμού και, στην συνέχεια, η ύφανση των νεοτερικών δημοκρατιών. Η απολυταρχία, οι δεσποτισμοί και οι δικτατορίες αποτελούν τον κόσμο του ενός χρώματος. Αντίθετα, η δημοκρατία της νεοτερικότητας τον κόσμο της πολυχρωμίας.
Προσοχή όμως. Μόνο η φιλελεύθερη δημοκρατία διαρθρώνεται με επίκεντρο την «διαφορετικότητα». Εμείς, και όχι οι αρχαίοι Έλληνες, ανακαλύψαμε τον τρόπο με τον οποίο συγκροτείται ένα πολιτικό σύστημα μέσω του «ποικιλόμορφου» και του «πολυειδούς». Ποιος ανακάλυψε τον πλουραλισμό; Κανένας για την ακρίβεια. Δεδομένου, όμως, ότι η ιδέα προβάλλει την εποχή της προτεσταντικής μεταρρύθμισης, είναι λογική η υπόθεση ότι άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μέσω των μεταρρυθμιστών και ειδικότερα της πουριτανικής εκκλησίας. 
Ο προτεσταντισμός θρυμμάτισε, και κατ”επέκταση, κατέστησε πλουραλιστικό το θρησκευτικό πιστεύω. Στον πουριτανισμό οφείλεται η εξάλειψη του διλήμματος αναφορικά με αυτό που ανήκει στον Θεό, ή στην σφαίρα της πίστης και με εκείνο που ανήκει στον Kαίσαρα ή στην σφαίρα του κράτους. Παρά ταύτα, η συνδρομή των πουριτανών στην αποκρυστάλλωση της αξίας του πλουραλισμού δεν πρέπει να υπερτιμάται. Είναι αλήθεια ότι επικαλούνταν την ελευθερία άποψης και συνείδησης αλλά την επικαλούνταν για τον εαυτό τους, καθόσον μειοψηφία, ενώ ήταν πάντα έτοιμοι να την αρνηθούν στους άλλους. Στην πραγματικότητα, οι πουριτανοί δεν ανέχονταν το διαφορετικό όπως και οι εχθροί τους, ενώ για την πλειοψηφία τους οι έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας έφερναν απλώς αλλεργία. Η συμβολή τους στην δημιουργία του συστήματος αξιών που αποτέλεσε το υπόβαθρο γένεσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι αδιαμφισβήτητη αλλά οφείλεται, ως επί το πλείστον, στις ιστορικές περιστάσεις.
Είναι δύσκολο να προσδιοριστούν, κατά συνέπεια και ακρίβεια, οι πραγματικοί πατέρες του πλουραλισμού. Σε κάθε όμως περίπτωση, είναι δυνατή η σκιαγράφηση χαρακτηριστικών του:
1. Ο πλουραλισμός εννοείται αποκλειστικά σαν αξία.
2. Ο πλουραλισμός προϋποθέτει και απαιτεί «ανοχή». Κατά συνέπεια, παγιώνεται μέσω της απόρριψης του δογματισμού, του φιντεϊσμού και του φανατισμού.
3. Ο πλουραλισμός απαιτεί αφενός τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας και αφετέρου την πλήρη αυτονομία της κοινωνίας από αμφότερους. Η άνθιση του πλουραλισμού απειλείται τόσο από ένα κράτος που αποτελεί τον λαϊκό βραχίονα της εκκλησίας, όσο και από το κράτος που «πολιτικοποιεί» την κοινωνία. «Στον Θεό αυτό που δικαιούται ο Θεός, στον Καίσαρα αυτό που είναι του Καίσαρα και στην κοινωνία αυτό που δεν ανήκει ούτε στο Θεό ούτε στον Καίσαρα»: αυτή είναι η οπτική γωνία που οδηγεί στον φιλελευθερισμό πρώτα και στην φιλελεύθερη, πλουραλιστική, δημοκρατία έπειτα.
Είναι εύλογο ότι οπτικές γωνίες αυτού του τύπου παραμένουν ακόμα προνόμιο και χαρακτήρας του δυτικού κόσμου. Το Ισλάμ τις απαξιώνει κατηγορηματικά ενώ στην Αφρική είναι πρακτικά άγνωστες.

Πολιτική ελευθερία

(Από "30 μαθήματα δημοκρατίας", του Τζιοβάνι Σαρτόρι)

Ο άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος; Έχει πραγματικά το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης; Ερωτήσεις αυτού του τύπου διαπερνούν όλη την ιστορία της θεολογίας και της χριστιανικής ηθικής. Και ακόμη: ποια είναι η φύση και ποια η ουσία της ελευθερίας;
Για τον Σπινόζα ελευθερία είναι ο ολοστρόγγυλος ορθολογισμός. Για τον Λάιμπνιτς ο αυθορμητισμός της ευφυΐας. Για τον Χέγκελ η αποδοχή της ανάγκης. Όλες όμως αυτές οι ερμηνείες αφορούν την ελευθερία "in interiore hominis", την εσωτερική ελευθερία του ατόμου. Καμία δεν αφορά την εξωτερική του ελευθερία, το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι ελεύθερος, η και ανελεύθερος, σε σχέση με τους άλλους. Αυτός ο δεύτερος τύπος ελευθερίας συνιστά την πολιτική ελευθερία: την ελευθερία συνύπαρξης με την ελευθερία του άλλου και την αντίσταση σε κάθε είδος ανελευθερίας.
Υπάρχει, κατά συνέπεια, μία τεράστια διαφορά μεταξύ της εσωτερικής ελευθερίας, ή της ελευθερίας βούλησης και της εξωτερικής ελευθερίας, ή ελευθερίας συμπεριφοράς. Με την πρώτη ασχολείται η φιλοσοφία ενώ με την δεύτερη η πολιτική. Η πολιτική ελευθερία, κατά συνέπεια, είναι ελευθερία εμπειρική και πρακτική. Ο Τζον Λόκ στάθηκε ένας από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν αυτή την σημαντική διαφορά. Εκείνος όμως που έδωσε καλύτερα από κάθε άλλον τον ορισμό της πολιτικής ελευθερίας στάθηκε ο Τόμας Χομπς στον περίφημο «Λεβιατάνο»: «Ελευθερία σημαίνει απουσία… εξωτερικών δεσμεύσεων». Ο Χομπς αντιλαμβάνεται την έννοια της πολιτικής ελευθερίας στα πλαίσια της σχέσης πολίτη-κράτους από την οπτική γωνία του πολίτη. Αντίθετα, κάθε θεώρηση της πολιτικής ελευθερίας από την σκοπιά του κράτους ανοίγει το κεφάλαιο της αυθαιρεσίας της εξουσίας, ή ενός τυραννικού κράτους ελεύθερου να εξουσιάζει κατά βούληση.
Η ουσία είναι ότι η πολιτική ελευθερία αποτελεί την ασπίδα προστασίας του πολίτη από την καταπίεση (κάθε μορφής εξουσίας). Με ποιο τρόπο; Το περίγραφε, έξοχα περιεκτικά, ο Κικέρων πριν από 2000 χρόνια: «Είμαστε δούλοι των νόμων για να είμαστε ελεύθεροι» (Oratio pro Cluentio). Το επανέλαβε, ακόμα πιο περιεκτικά αλλά γλαφυρά, ο Λόκ τον XVII αιώνα: «Οπού δεν υπάρχει νόμος δεν υπάρχει ελευθερία». Εκείνος όμως που επέμενε, περισσότερο από κάθε άλλον, στην θέση ότι η ελευθερία εδραιώνεται στον νόμο στάθηκε ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ: «Όταν ο νόμος είναι καθυποταγμένος στους ανθρώπους δεν απομένουν παρά αφεντικά και δούλοι. Είναι βεβαιότητα για την οποία είμαι περισσότερο από βέβαιος: η ελευθερία ακολουθεί πάντα την τύχη του νόμου, βασιλεύει ή χάνεται μαζί με αυτόν».
Γιατί η ελευθερία έχει ανάγκη την προστασία των νόμων; Γιατί όταν εξουσιάζουν οι νόμοι – κανόνες απρόσωποι και γενικοί – δεν εξουσιάζουν οι άνθρωποι και αντ’αυτών η αυθαιρεσία, δεσποτική ή απλώς βλακώδης, ενός άλλου ανθρώπου. Είναι αλήθεια ότι ο νόμος είναι πειθαναγκασμός και περιορισμός – δεδομένου ότι απαγορεύει και καταδικάζει – αλλά, ταυτόχρονα, προστατεύει καθ’όσον σύστημα κανόνων που εφαρμόζονται υποχρεωτικά και αδιάκριτα σε όλους, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που τους γράφουν. Τι το καλύτερο για την αποτροπή ακόμα και της σκέψης για αυθαιρεσία;
Λέγεται ότι η πολιτική ελευθερία είναι κατ’ανάγκη ένας αμυντικός τύπος ελευθερίας, μία ελευθερία «από…». Είναι εύλογο ότι μετά την κατάκτηση της ελευθερίας «από…» ακολουθεί η ελευθερία «του…», ή η ελευθερία συμπεριφοράς. Δίχως όμως τη προστασία του νόμου, πρακτικά, δεν μπορεί να ακολουθήσει τίποτα. Η ελευθερία «του…» δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την κατοχύρωση της ελευθερίας «από…». Και αυτό το εγγυάται μόνο ο νόμος.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Τα πολιτιστικά αίτια του οικολογικού προβλήματος. Το παράδειγμα της ενέργειας

 
Το ενεργειακό πρόβλημα τίθεται, σχεδόν πάντα, σαν πρόβλημα ανεύρεσης των περιβαλλοντικά λιγότερο ζημιογόνων τεχνικών ικανοποίησης της παγκόσμιας ζήτησης ενέργειας, θεωρώντας όμως το ύψος της συνεχώς αυξανόμενης ζήτησης σαν ανεξάρτητης μεταβλητής ικανοποιήσιμης με κάθε τρόπο. Αυτό ισοδυναμεί με την επικύρωση της ταύτισης του μοντέλου διαβίωσης με εκείνο του βιομηχανικού πολιτισμού, θεωρούμενο a priori σαν το αδιαμφισβήτητα επιθυμούμενο.
Θα αρκούσαν μερικές ποσοτικές εκτιμήσεις για να πείσουν ότι, καταυτό τον τρόπο, η αντιμετώπιση του προβλήματος αποδεικνύεται από προβληματική έως αδύνατη μέσα σε λίγες δεκαετίες. Ακόμη και αν θα ήταν δυνατή η παραγωγή παρόμοιων, συνεχώς αυξανόμενων, ποσοτήτων ενέργειας η φύση της όλης διαδικασίας αρκεί για να επιφέρει καταστροφικές συνέπειες για τον πλανήτη έτσι ώστε να οδηγήσει στο τελικό της πάγωμα.
Ας κάνουμε ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι βιομηχανική παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας αυξάνονται εκθετικά διπλασιαζόμενες ανά 20ετία. Ας υποθέσουμε πάλι ότι, σε κάποια στιγμή, επιτυγχάνεται η μείωση της απαιτούμενης ενέργειας ανά μονάδα προϊόντος κατά 50%. Σε αυτή την περίπτωση η παραγωγή και η κατανάλωση ενέργειας θα παραμείνει η ίδια για μία 20ετία ενώ η παραγωγή και κατανάλωση προϊόντος θα διπλασιαστεί, με αποτέλεσμα την τελική επανάκαμψη της αύξησης της απαιτούμενης ενέργειας, με την αυτή τάση αλλά με μία διαφορετική σχέση ως προς το παραγόμενο προϊόν. 
Η λύση του «ενεργειακού προβλήματος» δεν συνίσταται στην ανεύρεση περιβαλλοντικά καταλληλότερων πηγών για την ικανοποίηση των διαρκώς διογκούμενων αναγκών που επιβάλλει το ισχύον βιομηχανικό μοντέλο αλλά στην δραστική του μεταρρύθμιση. Το «ενεργειακό» αποτελεί μια από τις σοβαρότερες εκφάνσεις της αδυναμίας διάρκειας του σε συνεχή «ανάπτυξη» και ανάγει τα πραγματικά αίτια της οικολογικής κρίσης, ή του «οικολογικού προβλήματος», στην σφαίρα του ισχύοντος πολιτιστικού παραδείγματος, στην διαρκή αύξηση της κατανάλωσης, ή στην διατήρηση του ισχύοντος μοντέλου διαβίωσης, παραγωγής και κατανάλωσης ή, καλύτερα, στο ταμπού της συνεχούς «ανάπτυξης». Δίχως την ανατροπή του κερδίζεται μόνο χρόνος, σίγουρα χρήσιμος στα πλαίσια της διαδικασίας υπέρβασης του. Τα διάφορα πρωτόκολλα - Κιότο, Ρίο κλπ. - μολονότι εμπνεόμενα από τις καλύτερες προθέσεις, δεν θα κατορθώσουν ποτέ να βρουν την καλύτερη δυνατή εφαρμογή. Εάν δεν ανατραπεί το παράδειγμα της «ανάπτυξης» η μείωση των εκπομπών των αερίων θερμοκηπίου θα αφήσει σίγουρα την θέση της στην πρόκληση ρύπων άλλων τύπων[1]. Δεδομένου δε ότι καμία κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να κινηθεί άμεσα σε αυτήν την κατεύθυνση, η πλήρης υλοποίηση των υποχρεώσεων που απορρέουν από τα πρωτόκολλα και τις διεθνείς συμφωνίες μάλλον θα παραμείνει θέμα ενός αέναου, διαχρονικού, προβληματισμού.
 (Στοιχεία από: Περ. «Dirigentindustria», Μιλάνο, Σεπτέμβριος 2000)
------------------------------------------- 
[1]. Ο οποιοσδήποτε τρόπος παραγωγής ενέργειας, εκτός των ανανεώσιμων, συνεπάγεται την παραγωγή και την συσσώρευση απόβλητων, κάποιου τύπου και σε κάποιο μέρος. Αλλά και οι ανανεώσιμες πηγές δεν συγκροτούν «κλειστό κύκλωμα» αφενός γιατί δεν ανακυκλώνονται όλα τα στοιχεία που συνδράμουν στην κατασκευή των εγκαταστάσεων τους και αφετέρου γιατί είναι πρακτικά αδύνατη η πλήρης ανακύκλωση λόγω της αρχής της εντροπίας της ύλης. Σε κάθε περίπτωση, παραμένει ακόμη αναπάντητο το εξής ερώτημα: γιατί όλη αυτή η ζήτηση ενέργειας; Για την τροφοδοσία άλλων τύπων κατανάλωσης; Για την κατασκευή άλλων τύπων εγκαταστάσεων; Για την κατασκευή δρόμων, βιομηχανικών εγκαταστάσεων, ή πόλεων, στην θέση δασών, αγρών, ή υδροβιότοπων; Με λίγα λόγια για την δημιουργία ζήτησης ολοένα περισσότερης ενέργειας;

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

«Κράτος δικαίου»

Αν υπάρχει μια έννοια, της οποίας το περιεχόμενο να έχει παρερμηνευτεί περισσότερο είναι η έννοια του κράτους δικαίου. Τί είναι όμως το κράτος δικαίου (Rule of Law);
Εντελώς απλοϊκά, είναι η κατάσταση εκείνη όπου όλοι ανεξαιρέτως υπάγονται ισότιμα στη δικαιοδοσία του νόμου. Είναι ουσιαστικά η απάντηση που έδωσε ο Δημάρατος στον Ξέρξη, ότι οι Έλληνες είναι ελεύθερος λαός και τον μόνο τύραννο που έχουν πάνω από τα κεφάλια τους είναι ο Νόμος. Είναι η ίδια διατύπωση του Thomas Paine στο Common Sense, “For as in absolute governments the king is law, so in free countries the law ought to be king; and there ought to be no other.
To κράτος δικαίου έρχεται να αντιπαρατεθεί εννοιολογικά με την “ελέω θεού” αυθαίρετη εξουσία. Όμως το να κυβερνάται ένα κράτος δια του νόμου, δεν λέει τίποτα για τον νόμο αυτό καθ’αυτό, γιατί και ένα αντιδημοκρατικό ή ολοκληρωτικό κράτος μπορεί να κυβερνάται με βάση το νόμο. Γι’αυτό πρέπει να διαχωρίσουμε το κράτος δικαίου (rule of law) από το κράτος του νόμου (rule by law). Είναι σύνηθες πολλοί να επικαλούνται το πρώτο εννοώντας ουσιαστικά το δεύτερο. Το δεύτερο είναι αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη του πρώτου, δεν είναι όμως αυτόματα και ικανή. Το κράτος δικαίου είναι θεμελιώδες αίτημα του πολιτικού φιλελευθερισμού και θέτει κάποια σαφή χαρακτηριστικά στο είδος των νόμων που μπορούν να θεωρούνται αποδεκτοί.

Επιγραμματικά μπορούμε να διατυπώσουμε τα εξής θεμελιώδη χαρακτηριστικά του κράτους δικαίου:
α. Διαχωρισμός των εξουσίων. Νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής. Σαφής και απόλυτος. Οι λειτουργοί αυτών των εξουσιών μπορούν να ασκούν τις εξουσίες τους μέχρι εκεί που σαφώς και ξεκάθαρα ορίζει ο νόμος.
β. Ισότητα όλων μπροστά στο νόμο. Όλοι υπόκεινται στο ίδιο νόμο, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, πεποιθήσεων, θρησκείας (εκτός αν αντικειμενικές δυσκολίες δεν το επιτρέπουν). Όπως έλεγε ο Montesquieu “law should be like death, which spares no one.” Αυτό συνεπάγεται ότι ο νόμος ισχύει παντού και πάντα και εφαρμόζεται σε όλους, και δεν είναι στην διακριτική ευχέρεια κανενός να αποφασίσει πότε ισχύει και πότε όχι.
γ. Σαφές νομικό περιβάλλον όπου να είναι ξεκάθαρο ποιός νόμος εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση, σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή (δεν μπορεί να υπάρχει αναδρομικότητα). Δηλαδή κάθε δεδομένη στιγμή ο πολίτης να ξέρει τις έννομες συνέπειες της κάθε πράξης του με την σιγουριά ότι αυτές δεν θα ανατραπούν από μελλοντική νομοθετική ρύθμιση. Ο νόμος πρέπει να είναι απλός, προσβάσιμος και κατανοητός από τον πολίτη, χωρίς ασάφειες, γκρίζες ζώνες και επικαλύψεις.
δ. Να παρέχεται από τον νόμο επαρκής προστασία των θεμελιωδών ατομικών ελευθεριών.
Θεωρητικά, όλοι είναι υπέρ του κράτος δικαίου, που προστατεύει τον πολίτη από την αυθαιρεσία και του συνανθρώπου του και του κράτους. Μόνο που πολλοί αποδεικνύουν με την συμπεριφορά τους ότι δεν υποστηρίζουν στην πράξη την κούφια ρητορική τους, ενώ δεν λείπουν και αυτοί που ούτε καν στα λόγια δεν το υποστηρίζουν.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

 

Αρχιτεκτονική Άνευ Αρχιτεκτόνων;

Συνεπέστατα, όπως από αρκετά χρόνια, παρατηρούνται πρόσφατα πολλαπλές, εντατικές, προσπάθειες τόσο της πολιτείας όσο και συγκεκριμένων εμποροβιομηχανικών συμφερόντων να απαξιώσουν τους έλληνες αρχιτέκτονες, την ελληνική αρχιτεκτονική και τη σημασία του έργου τους για την κοινωνία.
Ο χώρος των αρχιτεκτόνων αντιμετωπίζεται άλλοτε ως αναγκαίο κακό και άλλοτε ως περιττή πολυτέλεια. Αποκορύφωμα όλων αυτών των προσπαθειών συνιστά η τελευταία περίοδος:
- Η επιτροπή ανταγωνισμού κατατάσσει το θεσμοθετημένο σύμβουλο του κράτους, «Τεχνικό Επιμελητήριο», στην κατηγορία της «ένωσης επιχειρήσεων». 
- Το νομοσχέδιο για την ανάθεση μελετών δημοσίου θεωρεί ως αποκλειστικό κριτήριο τη χαμηλότερη οικονομική προσφορά, αντί της βέλτιστης προσφοράς που εμπεριέχει ισορροπία ποιότητας και κόστους.
- Η κυβέρνηση εντάσσει τους  αρχιτέκτονες στα «κλειστά επαγγέλματα» και καταργεί τις ελάχιστες αμοιβές χωρίς να διασφαλίζει παράλληλα με άλλο μηχανισμό την αισθητική ποιότητα στις κατασκευές.
- Παράλληλα, δρομολογούνται διαδικασίες περαιτέρω απαξίωσης των αρχιτεκτόνων, όπως η αφαίρεση από τις αρμοδιότητές τους μεγάλου τμήματος μελετών δημόσιου χώρου, η θεσμοθέτηση «προκάτ» μορφολογικών κανόνων για όλες τις περιοχές της χώρας, και η διαιώνιση της εκχώρησης αρμοδιοτήτων αρχιτεκτόνων σε άλλες ειδικότητες.
Η Θεματική Ομάδα Οικολογίας Ανθρωπογενούς Περιβάλλοντος των Οικολόγων Πράσινων, θεωρεί ότι οι αρχιτέκτονες μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά στον πολιτισμό , το περιβάλλον, την ασφάλεια την ευημερία, ή με λίγα λόγια τη βιωσιμότητα.
Το έργο αυτό δεν μπορεί να κατακερματίζεται και να εκχωρείται κατά το δοκούν. Η χώρα έχει ανάγκη την αρχιτεκτονική σε όλες τις κλίμακες έργων. Και αρχιτεκτονική χωρίς αρχιτέκτονες, όπως δυστυχώς η πρακτική των τελευταίων δεκαετιών έχει αποδείξει, δεν γίνεται.
Καλούμε την κυβέρνηση να θέσει ουσιαστικούς στόχους για την ποιότητα του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος και το θεσμικό πλαίσιο για την επίτευξή τους. 
Καλούμε τέλος τον ΣΑΔΑΣ, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, μέσα από ανοικτές δράσεις και εκδηλώσεις να φέρει την αρχιτεκτονική πιο κοντά στον πολίτη, για να αναδείξει την αναγκαιότητα και τα οφέλη της.

Η Θεματική Ομάδα Οικολογίας Ανθρωπογενούς Περιβάλλοντος των Οικολόγων Πράσινων

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ ΚΤΙΡΙΩΝ; ΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥΣ


H ουσιαστική εφαρμογή της κοινοτικής Οδηγίας για την ενεργειακή απόδοση των κτιρίων (2002/91) ξεκινά στη χώρα μας με απαράδεκτη καθυστέρηση. Χαρακτηριστικό είναι πως βρισκόμαστε 8 χρόνια από την έκδοση οδηγίας, 5 χρόνια από την ημερομηνία υποχρέωσης ενσωμάτωσής της στην εθνική νομοθεσία και 2 χρόνια από το Ν.3661 που “ενσωμάτωσε” την Οδηγία με τη μορφή της απλής τρισέλιδης μετάφρασής της.
Αισίως, διαθέτουμε πλέον Κανονισμό ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων και από 1ης Ιανουαρίου είναι υποχρεωτική η έκδοση Πιστοποιητικών Ενεργειακής Απόδοσης (ΠΕΑ) κατά την πώληση ακινήτων. Κυρίως όμως, η Ελλάδα εξακολουθεί να μη διαθέτει πιστοποιημένους Ενεργειακούς Επιθεωρητές, κάτι που υπονομεύει την ουσιαστική και αποτελεσματική εφαρμογή των προβλέψεων της Οδηγίας στον κρίσιμο τομέα της εξοικονόμησης ενέργειας στα κτίρια.


Τα προβλήματα που εντοπίζουν οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι τα εξής:
1. Ακατανόητη καθυστέρηση έναρξης διαδικασίας πιστοποίησης
Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το χρόνο έναρξης των σεμιναρίων και τη διεξαγωγή των απαιτούμενων εξετάσεων μέσω των οποίων θα πιστοποιούνται οι μηχανικοί ενεργειακοί επιθεωρητές. Εάν η καθιέρωση του θεσμού έχει σκοπό τη σταδιακή ενεργειακή θωράκιση της χώρας, μόνο ειδικά εκπαιδευμένοι και πιστοποιημένοι μηχανικοί μπορούν να αναλάβουν αυτό το έργο.
2. Ο απαράδεκτος θεσμός του Προσωρινού Επιθεωρητή
Αντ’ αυτού, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής καθιέρωσε το θεσμό του Προσωρινού Επιθεωρητή, παραχωρώντας άδειες με διάρκεια ενός έτους προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία. Τα τυπικά (και όχι ουσιαστικά) προσόντα είναι η αποδεδειγμένη δεκαετής εμπειρία στη μελέτη και κατασκευή κτηριακών έργων. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε διασφαλίζει την επιστημονική επάρκεια των Προσωρινών Επιθεωρητών για την απαιτητική δουλειά που καλούνται να επιτελέσουν. Επί πλέον μέσω της εδώ και δεκαετίες στρεβλής πραγματικότητας γύρω από τα επαγγελματικά δικαιώματα, μηχανικοί άσχετων ειδικοτήτων αποδεικνύουν τυπικά την εμπειρία τους χωρίς καν να έχουν διδαχθεί στις αντίστοιχες σχολές κάποιο σχετικό αντικείμενο. Πρόσθετο πρόβλημα αποτελεί ήδη το «εμπόριο υπογραφών» από μηχανικούς που πιστοποιηθήκαν μόνο και μόνο επειδή πληρούσαν τα τυπικά κριτήρια, και πλέον «πουλούν» τη σφραγίδα τους σε μηχανικούς που ασχολούνται με το αντικείμενο αλλά δεν έχουν δικαίωμα υπογραφής.
3. Ανεπάρκεια αριθμού επιθεωρητών
Το ΥΠΕΚΑ έχοντας στα χέρια του πάνω από 6.000 αιτήσεις για «προσωρινούς» ενεργειακούς επιθεωρητές, έχει εγκρίνει μέχρι τώρα περιορισμένο μόνο αριθμό. Ενδεικτικό για τις καθυστερήσεις και την έλλειψη προετοιμασίας, είναι ότι η υποχρέωση Πιστοποιητικού Ενεργειακής Επιθεώρησης για μίσθωση τμημάτων κτιρίων (διαμερίσματα ή μεσαίοι και μικροί χώροι γραφείων), που προφανώς αφορά και το μεγαλύτερο όγκο πιστοποιήσεων, έχει αναβληθεί για τον ερχόμενο Ιούλιο.


Η Θεματική Ομάδα Ανθρωπογενούς Περιβάλλοντος αναγνωρίζοντας τη μεγάλη σημασία της Ενεργειακής Ταυτότητας Κτηρίων στη μακρά πορεία για την ενεργειακή βελτίωση του δομημένου περιβάλλοντος:
1. Καλούμε το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και τους επί μέρους κλαδικούς συλλόγους μηχανικών, μακριά από συντεχνιακές λογικές, να επιλύσουν επί τέλους το χρόνιο πρόβλημα της επικάλυψης αντικειμένου των διαφορετικών ειδικοτήτων, που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την κακή κατάσταση του δομημένου χώρου.
2. Καλούμε το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και το ΥΠΕΚΑ να επισπεύσουν όσο είναι δυνατόν την ορθή διαδικασία σεμιναρίων και εξετάσεων ώστε η χώρα να αποκτήσει ένα πιστοποιημένο και μόνιμο σώμα επιθεωρητών. Το ΙΕΚΕΜ-ΤΕΕ (κέντρο εκπαίδευσης του ΤΕΕ) κάνει εδώ και 3-4 χρόνια σεμινάρια για ενεργειακούς επιθεωρητές, στα οποία έχουν εκπαιδευθεί χιλιάδες μηχανικοί. Πέρα από τα παράπονα πολλών μηχανικών για το επίπεδο εκπαίδευσης και το κόστος παρακολούθησης, είναι σημαντικό να δοθούν πειστικές απαντήσεις γιατί αυτά τα σεμινάρια δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη για την πιστοποίηση Μόνιμων Επιθεωρητών, αλλά και γιατί παρουσιάζονταν στους μηχανικούς ως σεμινάρια ενεργειακών επιθεωρητών και υπόσχονταν πιστοποίηση. 

3. Τέλος Καλούμε το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και το ΥΠΕΚΑ, σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία της χώρας, να υπερβούν τον εαυτό τους και να προχωρήσουν στη σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Οικολογικής Δόμησης και στην υιοθέτηση ενός ελληνικού πρότυπου Συστήματος Περιβαλλοντικής Αξιολόγησης δομικών έργων. Ο Κανονισμός Ενεργειακής Αποδοτικότητας Κτιρίων είναι ένα πρώτο θετικό, αλλά δειλό βήμα. Η συνολική θεώρηση της διαδικασίας δόμησης από περιβαλλοντική σκοπιά είναι απαραίτητη.

Η Θεματική Ομάδα Οικολογίας Ανθρωπογενούς Περιβάλλοντος των Οικολόγων Πράσινων

Για περισσότερες πληροφορίες:  
Σταύρος Σταματούκος 6936900276  
Θοδωρής Τσιατάς 6942465323