Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Ο Σύμβουλος, η εργολαβία και το πάρκινγκ…

1. Η χωροθέτηση των «πάρκινγκ», σε αστικό τουλάχιστον περιβάλλον, δεν γίνεται ούτε τυχαία ούτε όπου βολεύει. Χωροθετημένο τυχαία, το «πάργκινγκ» καθίσταται πόλος έλξης οχημάτων και κατ’ακολουθία παράγοντας δραματικής αύξησης του κυκλοφοριακού της περιοχής σε μεγάλη ακτίνα. Τουλάχιστον από την έρευνα Μπουκάναν και εντεύθεν.
Όχι τυχαία, η πλειοψηφία των τοπικών αυτοδιοικήσεων της δυτικής Ευρώπης διαθέτει τόσο «ρυθμιστικό κυκλοφοριακού» εν είδη ρυθμιστικού σχεδίου, όσο και διαχειριστή κυκλοφορίας, με τα «πάρκινγκ», διατροπικού χαρακτήρα, προγραμματισμένα περιφερειακά του κέντρου της πόλης.
2. Για την πλειοψηφία των τοπικών αυτοδιοικήσεων της δυτικής Ευρώπης, κάθε έργο εντός των ορίων τους αποτελεί υπόθεση δικής τους, της αυτοδιοικητικής αρχής και του συμβουλίου της.
3. Κάθε αναφορά σε "ανάπτυξη", έτσι όπως εννοήθηκε έως σήμερα, επικαλείται μοντέλα και πολιτικές πρακτικές που υποθήκευσαν βαριά την πολιτισμική μας διάσταση και υποβάθμισαν την ποιότητα ζωής έως το επίπεδο της  αφόρητης καθημερινότητας μας.
4. Η "ατμομηχανή της ανάπτυξης" μας είναι η πολιτισμική μας διάσταση,  το άθροισμα και συγκέρασμα των τοπικών πολιτισμικών μας διαστάσεων, οι γλώσσες μας και τα τοπία μας, οι τοπικές μας αρχιτεκτονικές και οι τοπικές μας παραδόσεις, η τοπική κουζίνα μας και η τοπικές μας καλλιέργειες, η τέχνη μας και η ποίηση μας... Οι άνθρωποι μας. Αν ξέρουμε να τα βλέπουμε και ξέρουμε να τα επαναξιοποιήσουμε.
Γιώργος Δημητρίου

Βιβλιογραφία
- Wilfred Owen, Strategy for Mobility, The Brooking Institution, Washington, 1964
- Paul Ritter, Planning for man and Motor, Vol.1-2, Pergamon Press, London, 1964
- Lewis Mumford, The Highway and the City, Secher & Warburg, London, 1963
- E.O.Pederson, Trasportation in cities, Pergamon Press, London, 1988
- Sir Colin Buchanan,  Traffic in Towns, Minister of Transport, 1963 
 
 Διάλογος  για  το υπόγειο πάρκινγκ στο Α΄ Nεκροταφείο (από την Καθημερινή)

Tου Διονύση Γουσέτη
Η αλματώδης αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων έχει κάνει το παρκάρισμα βραχνά για τους κατοίκους της Αθήνας. Tα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην Αθήνα είναι περίπου 800.000 και καταλαμβάνουν 10.000 στρέμματα δημόσιου χώρου που τον στερούν από την κυκλοφορία, την άνεση και την ψυχαγωγία, των φτωχότερων ιδιαίτερα στρωμάτων. Εξάλλου, για να βγει από το οικονομικό τέλμα η χώρα, χρειάζεται επειγόντως ανάπτυξη και ατμομηχανή της ανάπτυξης ήταν και είναι οι κατασκευές.
Oλα αυτά αρκούν για να διαμορφώσουν τη μόνη, πέρα από κάθε αμφιβολία, φιλολαϊκή και προοδευτική πολιτική για το θέμα: αδυσώπητο κυνήγι της παράνομης, κυρίως της αντικοινωνικής, στάθμευσης και δημιουργία υπογείων πάρκινγκ σε κάθε ανάπλαση πλατείας, με αποκατάσταση του πρασίνου που υπήρχε. Όμως, η πολιτική της παράφρονος Aριστεράς είναι στον αντίποδα. Το μεν ΚΚΕ καταγγέλλει τον αντιδήμαρχο Τ. Αβραντίνη διότι «προχωράει σε ένα όργιο επιβολής κλήσεων και αφαίρεσης πινακίδων». Ο δε ΣΥΡΙΖΑ σαμποτάρει με πρωτοφανή μανία όλες τις προσπάθειες κατασκευής υπογείων πάρκινγκ. Οι προθέσεις του είναι σαφείς: «Ζητάμε να σταματήσουν όλες οι εργασίες και να ακυρωθούν οριστικά τα έργα στην πλατεία Α΄ Νεκροταφείου, στην Κύπρου και Πατησίων, καθώς και σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις έργων κατασκευής υπογείων χώρων στάθμευσης κάτω από πάρκα, πλατείες και άλλους δημόσιους κοινόχρηστους χώρους».
Την Δευτέρα 14 Μαρτίου, η δημοτική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ «Ανοιχτή πόλη» σαμποτάρισε την έναρξη της κατασκευής υπόγειου πάρκινγκ στην πλατεία μπροστά στο Α΄ Nεκροταφείο. Ήρκεσαν 30 οπαδοί της παρανομίας. Ανάμεσά τους και υπάλληλος του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας που, παραδόξως, είχε εκπροσωπήσει προ δεκαμήνου τη νομιμότητα, ως εκπρόσωπος του ΟΡΣΑ σε σχετική σύσκεψη και σήμερα θέτει υποψηφιότητα για συνήγορος του δημότη. Για να δικαιολογήσουν την αυθαιρεσία τους, σκαρφίστηκαν ένα σωρό ψέματα και μισές αλήθειες. Το ίδιο έκανε και ο φιλικός τους Tύπος, συμβάλλοντας στην απαξίωση της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Ο αρμόδιος υπουργός, κ. Ρέππας, δεν τόλμησε να εφαρμόσει το νόμο και να αντιμετωπίσει την παρανομία. Πέταξε το μπαλάκι στον Δήμο Αθηναίων. Ο δήμαρχος Γ. Καμίνης βρήκε μπροστά του όχι μόνο τη δημοτική σύμβουλο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ε. Πορτάλιου, αλλά και δικούς του δημοτικούς συμβούλους, που ήσαν σύμβουλοι της μειοψηφίας σε προηγούμενες περιόδους. Θες από αριστερή ιδεοληψία, θες από αντιπολιτευτική παράδοση μηδενισμού, είχαν αρνητική στάση στην τότε συζήτηση του δημοτικού συμβουλίου. Η στάση τους αυτή τους παγιδεύει σήμερα σε άρνηση και ο δήμαρχος δέχεται να είναι όμηρος του δημοτικού παρελθόντος των συμβούλων του.
Ποιος μας κυβερνάει, λοιπόν; Oχι, βέβαια, οι νόμοι. Μας κυβερνούν οι ιδεοληπτικοί κάθε μορφής, οι εκβιαστές της κοινωνίας και όλο το σινάφι τους. Την ευθύνη για την ανοχή σε όλους αυτούς και συνεπώς για την κατάντια του τόπου φέρουν προφανώς όσοι από τους κυβερνώντες αποδείχθηκαν ή αποδεικνύονται ψοφοδεείς απέναντι στις δυνάμεις της καθυστέρησης και της αυθαιρεσίας.

Απάντηση του Φίλιππου Δραγούμη , Δημοτικού Συμβούλου με το Δικαίωμα στην Πόλη και μέλος των Οικολόγων Πράσινων

Κύριε διευθυντά,
Επειδή, στο εμπαθές πρόσφατο άρθρο του κυρίου Γουσέτη, συγκαταλέγομαι ως δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας που εξέφρασα γνώμη αντίθετη στο έργο του υπόγειου πάρκινγκ στο Α΄ Νεκροταφείο, ως «δύναμη της καθυστέρησης και εκβιαστής της κοινωνίας», νιώθω πως δικαιούμαι να απαντήσω σε τρία βασικά σημεία τουλάχιστον και σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Πρώτον, το έργο παρουσιάζει έλλειμμα δημοκρατικότητας: δεν είναι δυνατόν πλέον οι πολίτες να αντιμετωπίζονται ως μη έχοντες θέληση και δικαίωμα συμμετοχής στη διαμόρφωση και τον σχεδιασμό της γειτονιάς τους. Η διαβούλευση αποτελεί προϋπόθεση αν θέλουμε να είμαστε δημοκρατική χώρα και η έλλειψή της είναι και ο λόγος που οι πολίτες όλο και πιο πολύ δυσπιστούν απέναντι σε κάθε έργο, είτε είναι καλό είτε κακό. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη πρέπει να ανακτηθεί και αυτό γίνεται μέσα από τη γνώση, τη διαφάνεια και τον διάλογο αν θέλουμε να αποφύγουμε την εκτέλεση έργων συνοδεία ΜΑΤ ή την ακύρωσή τους.
Δεύτερον, είναι ένα έργο αποσπασματικό, που είχε προγραμματισθεί τουλάχιστον προ δεκαετίας εν όψει των Ολυμπιακών, δεν αποτελεί τμήμα ενός συνολικού και ολιστικού σχεδίου για την επίλυση του ζητήματος των αυτοκινήτων στο κέντρο, αλλά και των μετακινήσεων προς αυτό, ώστε να γνωρίζουμε ποιες είναι οι επιπτώσεις στο σύνολο της πόλης και αν άλλες εναλλακτικές λύσεις ή αν ένας πιο σύγχρονος σχεδιασμός μείωσης των Ι.Χ. στο κέντρο θα ήταν προτιμότερος. Προσωπικά εκτιμώ πως ανταγωνίζεται τα ΜΜΜ, Τραμ, μετρό και λεωφορείο που έρχονται από τα νότια προάστια. Βολεύει το νέο υπόγειο πάρκινγκ να έρθεις από το Φάληρο στο κέντρο με το Ι.Χ. και να αποφύγεις το τραμ. Είναι επιθυμητό; Αυτή είναι η πολιτική μας;
Τρίτον, δεν έχω δει μια πειστική περιβαλλοντική μελέτη για είτε τις τοπικές επιπτώσεις είτε άλλες, όπως οι επιδράσεις στα υπόγεια νερά, εφόσον βρισκόμαστε τόσο κοντά στον Ιλισό, που ακόμη, ζει, ρέει και υπάρχει. Τα ποτάμια της Αθήνας είναι από τα ξεχασμένα, θαμμένα στοιχεία της πόλης μας και ίσως η ανάδειξή τους μια μέρα, φέρει πολύ περισσότερα θετικά στην οικονομία μας και την ανάπτυξη απ’ ότι ένα ακόμη βαρετό πάρκινγκ.
Η ανάπτυξη δεν είναι μόνο οι κατασκευές, όπως τείνει να πει ο κύριος Γουσέτης: κάναμε ήδη πάρα πολλές στην Ελλάδα, πού φτάσαμε όμως με τη μονομέρεια και την μονόπλευρη αντιμετώπιση της έννοιας ανάπτυξη; Υπερ-κατασκευάσαμε χωρίς σκέψη, αισθητική, καινοτομία και προγραμματισμό και χάσαμε.
Φίλιππος Δραγούμης

Απάντηση

Ενδιαφέρουσες οι απόψεις σας κ. Δραγούμη. Θα ήταν όμως καλό να εξηγήσετε ποια ακριβώς διαδικασία διαβούλευσης προτείνετε, με ποιους πολίτες και με ποιο τρόπο, ώστε να είναι αντιπροσωπευτική. Αντιλαμβάνεστε, ελπίζω, ότι η πλατεία δεν ανήκει στους περιοίκους, αλλά σε όλους τους Αθηναίους και, κατ’ επέκταση, σε όλους τους Έλληνες που επισκέπτονται το Α΄ Νεκροταφείο. Αποδοχή της αποκλειστικής δικαιοδοσίας στην πλατεία μόνο στους περιοίκους σημαίνει περαιτέρω κατακερματισμό της κοινωνίας και οικειοποίηση δημόσιων χώρων από τοπικές μικροκοινωνίες.
Εξάλλου, η γνωστή - και μη αντιπροσωπευτική - ομάδα των περιοίκων που αντιτίθεται στην κατασκευή του χώρου στάθμευσης έχει εξαντλήσει μέχρι καταχρήσεως τα δημοκρατικά της δικαιώματα. Έχει προσφύγει επανειλημμένα στη Δικαιοσύνη (Συμβούλιο της Επικρατείας και Διοικητικό Εφετείο) ζητώντας την ακύρωση αποφάσεων που αφορούν την κατασκευή του έργου (άδειες κ.λπ.) και αναστολή εκτέλεσης αυτών. Όλες οι αιτήσεις αναστολής έχουν απορριφθεί. Επίσης, έχουν εισπράξει και δύο απορρίψεις αιτήσεων ακύρωσης, αλλά επανέρχονται συνέχεια ζητώντας μέχρι και ανάκληση απορριπτικής απόφασης. Σ’ αυτούς οφείλεται η πολυετής καθυστέρηση του έργου, που τόσο σας ενοχλεί (όπως κι εμένα). Σκέφτηκαν ωραίο κόλπο: να κωλυσιεργούν και να καθυστερούν το έργο επί μία δεκαετία, μέχρις ότου βρεθούν κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι με ενδιαφέρουσες απόψεις, που θα το θεωρήσουν παρωχημένο και αποσπασματικό, θα αμφισβητήσουν τη σκοπιμότητά του και θα το καταργήσουν. Θα συμφωνείτε, ελπίζω, πως τουλάχιστον θα πρέπει να είναι αυτοί οι σύμβουλοι, και όχι οι φορολογούμενοι πολίτες και δημότες, που θα πληρώσουν τον ανάδοχο για όλα τα έξοδα που έκανε μέχρι τώρα και για τα διαφυγόντα κέρδη, όσα του επιδικαστούν. Αλλιώς, θα παρουσιαστεί έλλειμμα δημοκρατικότητας.
Διονύσης Γουσέτης

Δεν υπάρχουν σχόλια: