Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Στην «Κουμουνδούρου» για την παγκόσμια ημέρα των υγροτόπων


ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ-ΝΙΚΑΙΑΣ-ΡΕΝΤΗ

Το παρόν τους έδωσαν οι Οικολόγοι Πράσινοι της Πολιτικής Κίνησης Κορυδαλλού-Νίκαιας-Ρέντη στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για την δραματική κατάσταση των υγροτόπων της Αττικής που έλαβε χώρα εχθές, 30 Ιανουαρίου 2011, στην λίμνη «Κουμουνδούρου» στα πλαίσια της παγκόσμιας ημέρας των υγροτόπων της προσεχούς 2 Φεβρουαρίου.
 
 Σημαντικό οικοσύστημα και ενταγμένη στο σύστημα Natura 2000, η λίμνη συγκαταλέγεται μεταξύ των 4000 ελληνικών υγροτόπων που δεν έχουν τύχει ακόμη της απαιτούμενης προστασίας και διαχείρισης σύμφωνα με την Διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ, την Ευρωπαϊκή Οδηγία για τους Οικοτόπους και την Ευρωπαϊκή Οδηγία Πλαίσιο για τα Νερά. Μεταξύ των αιτημάτων της εκδήλωσης:
- Άμεση λήψη μέτρων απορρύπανσης της Δυτικής Αθήνας.
- Άμεση εγκατάλειψη των σχεδίων κατασκευής εργοστασίων παραγωγής ενέργειας και επέκτασης των υπαρχόντων διυλιστηρίων στην περιοχή (Χαλυβουργική, Μέγαρα).
- Άμεση εκκίνηση της αποφόρτισης των ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων, Φυλής.
- Άμεση λήψη μέτρων προστασίας των υγροτόπων από τη ρύπανση και την υποβάθμιση.
- Καταγραφή ως υγροτόπων των οικοσυστημάτων της Δυτικής Αθήνας, Αττικής, στο νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο.
- Εφαρμογή των νόμων για την προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας καθώς και των διεθνών συμβάσεων που έχει υπογράψει η χώρα μας.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν μέλη των Πολιτικών Κινήσεων Πετρούπολης, Αθήνας, Δυτικής Αθήνας και Παλλήνης-Γέρακα-Ανθούσας. Η διοργάνωση της οφείλεται στο Συντονιστικό των Φορέων για την Προστασία του Όρους Αιγάλεω-Ποικίλου και της Λίμνης Κουμουνδούρου, στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο «Βοτανικός Κήπος Πετρούπολης» και στον Φορέα των Συλλόγων για την Προστασία του Βουρκαρίου.

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ-ΝΙΚΑΙΑΣ-ΡΕΝΤΗ


Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Κυριακή 30/1 στις 11:00, συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας στη Λίμνη Κουμουνδούρου

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΦΟΡΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΙΓΑΛΕΩ – ΠΟΙΚΙΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ «ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ», ΦΟΡΕΑΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΡΚΑΡΙΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ : Παγκόσμια Ημέρα Υγροτόπων - 2 Φεβρουαρίου 

-H Δυτική Αττική έχει τους δικούς της υγροτόπους που αντιστέκονται ακόμα στη ρύπανση.
-Τα οικοσυστήματα της Λίμνης Κουμουνδούρου, του Βουρκαρίου Μεγάρων και των ρεμάτων-οικοτόπων της περιοχής, είναι ΖΩΝΤΑΝΑ.
Κυριακή 30 Ιανουαρίου, στις 11:00 διαδηλώνουμε στη Λίμνη Κουμουνδούρου και διεκδικούμε: 
- Μέτρα απορρύπανσης της Δυτικής Αθήνας – Αττικής ΤΩΡΑ.
- Όχι άλλα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας (Χαλυβουργική, Μέγαρα), επεκτάσεις διυλιστηρίων.
- Αποφόρτιση των ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων, Φυλής - Όχι στη λυματολάσπη από την Ψυτάλλεια.

Για τρίτη συνεχή χρονιά εμείς οι πολίτες της Δυτικής Αθήνας – Αττικής διαδηλώνουμε και απαιτούμε να παρθούν μέτρα προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και ιδιαίτερα των «σημαντικών υγροτόπων» της περιοχής. Η Λίμνη Κουμουνδούρου, το Βουρκάρι Μεγάρων και τα ρέματα-οικότοποι (Αγ. Γεωργίου, Αγ. Ιωάννη, Σαρανταπόταμου, Σούρες) που καταλήγουν στον κόλπο της Ελευσίνας, συγκεντρώνουν πλούσιους πληθυσμούς και σε ορισμένες περιπτώσεις σπάνια και απειλούμενα είδη ορνιθοπανίδας που συνεχίζουν να εμφανίζονται στην περιοχή παρά τις πιέσεις που δέχονται από την κάθε είδους ρύπανση (ατμοσφαιρική, υπόγεια, κλπ), την επέκταση των εγκαταστάσεων και την αδιαφορία της πολιτείας.
Έχουν καταγραφεί μέχρι τώρα τα παρακάτω είδη ορνιθοπανίδας (αλλά και σημαντικά είδη χλωρίδας):
Στη Λίμνη Κουμουνδούρου : 80 και πλέον είδη, ερωδιοί, κύκνοι, πάπιες - ανάμεσα τους και οι απειλούμενες με εξαφάνιση βαλτόπαπιες, αλκυόνες, βουτηχτάρια, νερόκοτες, φαλαρίδες, κορμοράνοι, καλαμοκανάδες, γλάροι, αρπακτικά.
Στο Βουρκάρι Μεγάρων : έχουν καταμετρηθεί 127 είδη κυρίως μεταναστευτικών πουλιών (ερωδιοί, κύκνοι, φλαμίγκο, πάπιες ...). Τρία από αυτά είναι χαρακτηρισμένα ως απειλούμενα σε διεθνές επίπεδο ενώ έντεκα σε εθνικό. Ο υγρότοπος φιλοξενεί έναν από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς μελανοκέφαλου γλάρου.
Στα ρέματα - οικότοπους: γλάροι, ερωδιοί, κορμοράνοι, αλκυόνες.

Ζητάμε:
1. Μέτρα προστασίας των υγροτόπων από τη ρύπανση και την υποβάθμιση.
2. Να καταγραφούν ως υγρότοποι τα οικοσυστήματα της Δυτικής Αθήνας - Αττικής στο νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο.
3. Να εφαρμοστούν οι νόμοι για την προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα μας.
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΤΟΠΟΥΣ – ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ
Κυριακή 30 Ιανουαρίου, στις 11:00 διαδηλώνουμε στη Λίμνη Κουμουνδούρου
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ «ΦΑΜΕ ΤΗΝ ΡΥΠΑΝΣΗ»
http://xaidari.blogspot.com 

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Το μνημόνιο βλάπτει σοβαρά το περιβάλλον 
Του Μιχάλη Τρεμόπουλου, Ευρωβουλευτή των Οικολόγων - Πράσινων

 

«Υποστηρίζουμε την κατάργηση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.), εκτός αν μεταρρυθμιστούν ριζικά, με δημοκρατία στους όρους συμμετοχής των χωρών και τις διαδικασίες αποφάσεων και με δεσμευτική υπαγωγή κάθε δραστηριότητάς τους στις αρχές της αειφορίας και σε όλες τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα, καθώς και για την προστασία του περιβάλλοντος»(από την Παγκόσμια Χάρτα των Πράσινων).

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι από τους οργανισμούς που σπάνια επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Δεκαετίες εφαρμογής των πολιτικών του σε δεκάδες χώρες, δείχνουν ότι η συνταγή παραμένει κατά βάση απλή και σταθερή: εκποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, δραστικές περικοπές δαπανών, περιστολή φοροδιαφυγής, «εξαγωγικός προσανατολισμός» της οικονομίας ως αντίδοτο στην ύφεση. Ο τελευταίος κρύβει και τις μεγαλύτερες απειλές για το περιβάλλον, καθώς τις περισσότερες φορές εξελίσσεται σε άγρια λεηλασία φυσικών πόρων με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Με δεδομένη την απόλυτη συμφωνία της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με την οικονομική ορθοδοξία αλλά και την έλλειψη εμπειρίας τους σε τέτοιες υποθέσεις, η φιλοσοφία του Δ.Ν.Τ. ήταν φυσικό να αποτελέσει βασικό άξονα και στο Μνημόνιο με την Ελλάδα. Ήδη τον περασμένο Απρίλιο, μια μόλις μέρα μετά την επίσημη ανακοίνωση της προσφυγής στο Μηχανισμό Στήριξης και δέκα μέρες πριν το Μνημόνιο, οι Οικολόγοι Πράσινοι σημειώναμε στην αναλυτική πολιτική μας απόφαση για την κρίση:
«Στην Ελλάδα, όπου η ευρωπαϊκή νομοθεσία για το περιβάλλον επιβάλλει περιορισμούς και όπου οι περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί, οι πιθανότεροι κίνδυνοι αφορούν πιέσεις για ανεξέλεγκτες μεταλλευτικές δραστηριότητες, εγκατάλειψη του περιφερειακού σιδηροδρομικού δικτύου, οικοπεδοποίηση δημόσιας γης (βραχονησίδες, πρώην στρατόπεδα, δασικές εκτάσεις, πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού)».
Το Μνημόνιο επιβεβαίωσε τους φόβους αυτούς στο σύνολό τους σχεδόν. Στις σελίδες του παρελαύνουν:
- Το κλείσιμο «ζημιογόνων» σιδηροδρομικών γραμμών και η εκποίηση ακινήτων του ΟΣΕ. Αντί για εκσυγχρονισμό, το νομοσχέδιο για τον ΟΣΕ περιόρισε ασφυκτικά τις χρηματοδοτήσεις για το σιδηρόδρομο (περίπου στο 1/12 των ποσών που διαθέτουν ανά χιλιόμετρο χώρες όπως η Δανία), ώστε να κοπούν αναγκαστικά τα δρομολόγια σε ολόκληρες περιφέρειες. Η εξέλιξη αυτή οδηγεί εκ των πραγμάτων σε μονοπώλιο των οδικών μεταφορών, που για το ίδιο μεταφορικό έργο απαιτούν μέχρι 6-7 φορές περισσότερη ενέργεια με αντίστοιχες επιπτώσεις στη ρύπανση και την κλιματική αλλαγή. Ακόμη χειρότερες προοπτικές ανοίγουν οι ρυθμίσεις για το «καταργημένο δίκτυο», που ενεργοποιούνται σε μόλις 12 μήνες από τη διακοπή μιας γραμμής και επιτρέπουν ελεύθερη αλλαγή χρήσεων που θα αποκλείει ακόμη και τη μελλοντική ανακατασκευή της γραμμής στον ίδιο διάδρομο. 
- Οι αόριστες ρυθμίσεις για εξυγίανση των ΔΕΚΟ, που οδηγούν τελικά σε μεγάλες αυξήσεις στα εισιτήρια των δημόσιων μεταφορικών μέσων. Οι αυξήσεις αυτές εξουδετερώνουν σημαντικό μέρος από τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν οι υψηλές τιμές των καυσίμων ως εργαλείο για στροφή στη δημόσια συγκοινωνία και το σιδηρόδρομο. 
- Η σαρωτική περικοπή δημόσιων δαπανών, που συμπαρασύρει και τις δαπάνες για το περιβάλλον. Στον προϋπολογισμό του 2011, οι δαπάνες του ΥΠΕΚΑ αποτελούν μόλις 0,01% των δημόσιων δαπανών, μειωμένες κατά 28% σε σχέση με το 2010 και κατά 33,5% σε σχέση με το 2009, επί κ. Σουφλιά. 
- Η συμπίεση των κονδυλίων για δημόσιες επενδύσεις, που δυσκολεύει (ακόμη κι αν υπήρχε η σχετική πολιτική βούληση) τη στροφή στις λεγόμενες «υποδομές βιωσιμότητας» που τόσο λείπουν από τη χώρα μας. Η φιλοσοφία ότι «προχωράει μόνο ό,τι μπορεί να βρει ιδιωτική συγχρηματοδότηση», εκτρέπει τον προγραμματισμό σε λάθος κατευθύνσεις. 
- Η πρόβλεψη για αξιοποίηση δημόσιων ακινήτων, που οδηγεί στην ανοικοδόμηση πολύτιμων ελεύθερων χώρων είτε σε πόλεις με δραματικό έλλειμμα πρασίνου (όπως τα πρώην στρατόπεδα ή το Ελληνικό) είτε σε εξαιρετικά ευαίσθητες προστατευόμενες περιοχές (όπως η πρώην Φωνή της Αμερικής, στο Δέλτα του Νέστου). Εντυπωσιακό είναι ότι η Νέα Δημοκρατία προτείνει ακόμη εντατικότερη εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας ως... αντίδοτο στο Μνημόνιο. 
- Η πολιτική για την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, όπου το Μνημόνιο περιορίζεται σε αθώες αναφορές σε «νέες τεχνολογίες και πράσινη ανάπτυξη». Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση φλερτάρει κατά προτεραιότητα τις επενδύσεις που επιλέγουν τη χώρα μας επειδή δεν είναι αποδεκτές αλλού: τη διαβόητη μονάδα του Αστακού, το καζίνο του Κατάρ στο Ελληνικό (σε ποια άλλη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη θα έβρισκαν διαθέσιμα μερικές χιλιάδες στρέμματα δημόσιας γης δίπλα στη θάλασσα;), τα χρυσωρυχεία της Χαλκιδικής με τα χαμηλότατης περιεκτικότητας κοιτάσματα και τη μη αναστρέψιμη καταστροφή τεράστιων εκτάσεων. 
- Η επιτάχυνση των διαδικασιών για τους επενδυτές, που καταλήγει στις τερατώδεις διαδικασίες του νόμου για το fast track. Πρακτικά κάθε εγχώριος ή ξένος επενδυτής με στοιχειώδη οικονομική επιφάνεια, θα μπορεί να διαπραγματεύεται με τη διυπουργική επιτροπή τη δική του ιδιωτική του περιβαλλοντική και πολεοδομική νομοθεσία, που θα βάζει στο γύψο την ισχύουσα. Επενδυτικά σχέδια που είχαν κριθεί παράνομα, όπως το συγκρότημα της Μονής Τοπλού στην Κρήτη, ετοιμάζονται ήδη να επανέλθουν με τις διατάξεις του νέου νόμου. 
Αυτό που η κυβέρνηση προωθεί μέσω του Μνημονίου, είναι ένας συνδυασμός των καταστροφικά υπερδομημένων ισπανικών ακτών με την ανεξέλεγκτη εξορυκτική βιομηχανία της Λατινικής Αμερικής ή, έστω, της Ανατολικής Ευρώπης. Είναι ένα πρότυπο που τελικά θα καταστρέψει περισσότερο πλούτο από ό,τι θα δημιουργήσει, επιχειρώντας (πιθανότατα χωρίς καν επιτυχία, από οικονομική άποψη) να μεταφέρει στις επόμενες γενιές, μέσω της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, ένα μέρος από τις επιπτώσεις της κρίσης.
Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή του ορισμού της «βιώσιμης ανάπτυξης», που τυπικά δεσμεύει όχι μόνο το σύνολο των κυβερνήσεων του πλανήτη, αλλά και την ίδια την τρόικα. Οι τυπικές δεσμεύσεις αποκτούν όμως αντίκρισμα μόνο όταν συνοδεύονται από πολιτική βούληση και από ανάλογες προτεραιότητες.
Για τα περισσότερα από τα ζητήματα αυτά, οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε πάρει πλήθος μικρές και μεγάλες πρωτοβουλίες: παρεμβάσεις στο ευρωκοινοβούλιο, συμβολικές διαμαρτυρίες, συναντήσεις με φορείς, ακτιβιστικές ενέργειες, αναλυτικά υπομνήματα στη Βουλή. Το θέμα είναι ότι, σε μια εποχή που οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και ο μέσος πολίτης τις παρακολουθεί με δέος, χρειάζονται να γίνουν πολύ περισσότερα από πολύ περισσότερους.
Οι ακόμη πιο δύσκολες μέρες δεν αποτρέπονται με τη νοσταλγία για τη χαλαρότητα της εποχής του κ. Λαλιώτη και του κ. Σουφλιά, ούτε με τη μαχητική φραστική καταδίκη του Μνημονίου, της κυβέρνησης και της τρόικας.
Σήμερα είναι ανάγκη να χαράξουμε «κόκκινες γραμμές» και να ακολουθήσουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση διεξόδου, που να ανασχεδιάζει ριζικά την οικονομία και να δίνει ταυτόχρονες απαντήσεις τόσο για την οικονομική όσο και για την περιβαλλοντική και κοινωνική διάσταση. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί να χωρέσει ένας τέτοιος προβληματισμός σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει ήδη χρεοκοπήσει.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Σχεδιάζοντας την τοπικότητα


«Η «μεταναπτυξιακή» κατάσταση στην οποία έφερε η οικονομική κρίση επιβάλλει ριζική αλλαγή στρατηγικών οπτικών με αφετηρία αυτό το οποίο μας είναι πλησιέστερο: ο τόπος στον οποίο ζούμε και από τον οποίο, παράδοξα, βρισκόμαστε ολοένα και πιο αποξενωμένοι. Η υπαρξιακή μας διάσταση βρίσκεται πλέον σε προχωρημένο στάδιο «από-τοπικοποίησης», χάνουμε διαρκώς σημαντικά κομμάτια των υλικών και συμβολικών της δομών, ενώ το μόνο αυθεντικά συνεργικό έργο τέχνης, το οποίο είναι ο χώρος – προϊόν ζωντανού διαλόγου μεταξύ κουλτούρας και φύσης – υποβάλλεται σε μία συστηματική ερήμωση μεταβαλλόμενο σε άμορφο υπόβαθρο «έργων» και λειτουργικών αναγκών εάν όχι και σε συλλέκτη δηλητηρίων.
Αποτελεί πλέον επείγουσα ανάγκη ο επανασχεδιασμός του χώρου από την οπτική της από-αναπτυξιακής αυτοβιωσιμότητας τώρα που η γιγάντωση του «ελλείμματος» έχει εστιάσει, καλύτερα από ποτέ, την επερχόμενη καταστροφή. Την απαραίτητη προϋπόθεση συνιστά η σφυρηλάτηση μιας «συνείδησης του τόπου και της τοπικότητας» - της γειτονιάς, του δήμου, της πόλης, του τοπίου, της βιοπεριοχής – με στόχο της διαφύλαξη των κοινών αγαθών, των αστικών, περιαστικών και αγροτικών τοπίων, της τοπικής παραγωγής, της τοπικής κουλτούρας και της τοπικής γνώσης, στα πλαίσια ενός κοινού ορίζοντα συμμετοχικότητας και αλληλεγγύης.
»


Ο χώρος αποτελεί μορφή τέχνης, ίσως της πιο σπουδαίας, ίσως της περισσότερο συνεργικής που έχει εκφράσει ποτέ η ανθρωπότητα. Αντίθετα από τις λοιπές μορφές τέχνης επινοημένες μέσω της διαμόρφωσης της ύλης, όπως η ζωγραφική ή η γλυπτική, ο χώρος παράγεται διαλεκτικά, συσχετιστικά μεταξύ έμβιων όντων, μεταξύ ανθρώπου και φύσης στην διάρκεια του χρόνου της ιστορίας. Αποτελεί συλλογικό έργο και έργο συνεξελισσόμενο, έργο που μεταλλάσσεται, θετικά ή αρνητικά, μέσα στον χρόνο.
Ο χώρος γεννιέται μέσω της συνεύρεσης φύσης και κουλτούρας. Το προϊόν της γονιμοποίησης αποτελεί ζωντανό οργανισμό σαν «νέο-οικοσύστημα», σύστημα διαφοροποιημένο από εκείνα που του δίνουν υπόσταση, με ίδιο κύκλο ζωής, γένεση, ωριμότητα, γερατειά, θάνατο και ίσως και αναγέννηση, το οποίο απαιτεί διαρκή θρέψη, υποστήριξη και φροντίδα. Έχει χαρακτήρα, προσωπικότητα και ταυτότητα, απόλυτα διακριτά στην «γεωγραφία» και στο «ανάγλυφο» του τοπίου.
Στην κούρσα της διάπλασης μιας δεύτερης, τεχνητής, φύσης, ο τεχνολογικός πολιτισμός αποδεσμεύτηκε προοδευτικά από τον χώρο, χρησιμοποιώντας τον ουσιαστικά σαν μια επιφάνεια ανάπτυξης αντικειμένων και λειτουργικών αναγκών, έργων, απορριμμάτων και δηλητηρίων. Η έννοια του χώρου, σαν ζωτικού περιβάλλοντος του ανθρώπινου είδους, είναι πια στα πρόθυρα της χρεωκοπίας: το ισχύον πολιτιστικό μοντέλο την έχει περιθωριοποιήσει από καιρό από ποιοτικής άποψης, αρκούμενο σε περιστασιακές, περιπτωσιολογικές, ερμηνείες της με την βοήθεια ολοένα πιο πολύπλοκων τεχνολογικών βοηθημάτων.
Αποτελεί επιτακτική ανάγκη σήμερα μια πράξη παλιγγενεσίας και επαναπροσδιορισμού της έννοιας του χώρου, μέσω δημιουργικών πρακτικών προσδιορισμού νέων, γόνιμων, σχέσεων αλληλοσυσχέτισης και αμοιβαιότητας μεταξύ ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλλοντος. Αποτελεί ανάγκη, με λίγα λόγια, ο καθορισμός των κατάλληλων χωροοργανωτικών και χωροπλαστικών πρακτικών, γνήσια αυτοβιώσιμου και όχι αναπτυξιακά βιώσιμου χαρακτήρα, με την μορφή μιας νέας συμμαχίας μεταξύ φύσης και κουλτούρας, φύσης και ιστορίας.
Πηγές άντλησης στοιχείων για την στήριξη του επαναπροσδιορισμού υπάρχουν. Στα πλαίσια της νεωτερικής διαδικασίας αστικοποίησης όχι μόνο διατηρείται, άκρως επίκαιρο, το ρεύμα της κοινωνικο-πολεοδομικής άποψης - από τον Μόρρις, στον Γκέντες και στον Κροπότκιν και από τον Σάιτ στον Ούρβιν και στον Μάμφορντ - αλλά και μία εξαιρετικά πλούσια κληρονομιά χωρικών οντοτήτων που αναμένουν το μπόλιασμα νέων κοινωνικών εταίρων. Σε αυτό το τελευταίο σύζευγμα, μεταξύ κληρονομιάς και νεωτεριστικών ενεργειών, στα πλαίσια της κουλτούρας αξιοποίησης των περιβαλλοντικών πόρων και των ιδιαιτεροτήτων κάθε τοπικότητας, έγκειται η στρατηγική σταδιακής πραγμάτωσης της αυτο-βιώσιμης «ανάπτυξης» της τοπικής κοινωνίας. 


(Από: «Σχεδιάζοντας την τοπικότητα» του Αλμπέρτο Μανιάγκι. Απόδοση: Γιώργος Δημητρίου)